Нэг тийм паникийн байдалтай...

би чинь монголд ирэлгүй хоёр жил болцон хүн юм байна ш дээ. Тэгээд л цастай өвөл, мөстэй өвлөө дуулсаар ирэв дээ. Яадын хамаг ажил төрөл хичээл номоо хаяад хүрээд ирлээ гэж хүн амьтан хуурсан шиг ээ.
МИАТ-ын онгоц цасан шуурганаас бол бүхэл бүтэн дөрвөн цаг саатсан. Гэхдээ Инчеоны буудал дээгүүр тэнэж явж байтал дороо л өнгөрчихсөн л дөө. Урд нь явахад хэдэн стюардесыг нь харж хамаг мэддэг хараал ерөөлөө барсан бол энэ удаад ахмадын багтай таараад их дажгүй явсан. Сайхан үйлчилдэг юм энэ баг нь. Нөгөөдүүлийгээ бодоход арай жаахан нас намбатай юм үзсэн шинжтэй. Бас нэг асуудал МИАТ-ын онгоцоор ирэх болгонд гэдэс биш бүр ходоод өвдөнө. Тэр хоолонд л нэг асуудал байгаад байх шиг байдаг юм.
Онгоцны буудал дээр шалгагч аппарат тавьж. Гэхдээ тэрний хажууд зогсоо хүн тэнд анхаарал тавьж байгаа шинж ер нь алга бололтой. Намайг гарахад лав аймар чанга дуугарсан юм даг. Би гайхаад харсан. Нөгөө хүн яах ч үгүй болохоор нь яваад л өгсөн.
Хаа холдож гаалийнх нь ажилтнууд мэндлэхэд өөдөөс мэндэлдэг болчихож. Нэг дэвшилт ш дээ.
Гэртээ ирсэн бүх зүйл бахь байдгаараа сайхан л байна. Хоёр дүү минь харин томоо болчихсон байх юм. Хүүхдүүд ч хурдан том болох юм даа. Нэг найз маань яваад жил болоод ирсэн чинь ээж аав нь их хөгширчихсөн байсан гэсэн. Харин манай хоёр бол хэвээрээ л сууж байна.
Найзуудтайгаа уулзаад суух сайхан. Заримдаа ярьж байгааг нь сайн ойлгохгүй ангайх нь би монгол орчноос хэтэрхий хөндийрсөний шинж байх. Бүгд л хурдан хүнтэй сууж хүүхэдтэй болохыг шаардах. Хэзээ ч ирнэ гэж төсөөлж байгаагүй хэрнээ зайлшгүй сонсох тэр цаг нь болжээ хөөрхий.