...Далайн эрэгт орь ганцаар...

       Өдөр бүрийн 20 минут нь автобусанд өнгөрөх миний амьдрал. Суулаа, ухаалаг утсаа ширтлээ, буулаа гэх дараалал дунд гоц гойд юм ч үгүй. Энэ тэрийг бодох зуургүй хоромхон зуурын төдий хугацаа.       Хэдэн өдөр бүдийсэн саарал тэнгэр өнөөдөр л өөрийн өнгийг гайхуулсан уу? Эсвэл өнөөдөр л зөвхөн намрын налгар тэнгэрийн сайхныг мэдрэх ухаан надад байсан уу? ямартай ч холын тэнгэр, хонин цагаан үүлсийг ширтэх тэрхэн агшинд нүдэнд тусах буржгар урт үстэй хүүхний дүр. Гарцны цаана зогсоод юу нь ч юм сэтгэл татан инээх тэр эмэгтэй. Сайтар ажиглавал гарцны наана нэгэн залуу. Залуугийн царай үл харагдах ч буржгар үст эмэгтэй түүнийг харан инээх мэт. Зүгээр нэг инээмсэглэх биш бүр сэтгэл татам инээнэ. Өөрийн эрхгүй би тэднийг харсаар.     Автобус буудлаас хөдлөн гарцан дээр ирэн зогссоноор тэдний уулзалтыг бүр сайн дураараа, бүр ханатал хар гэх мэт. Ногоон гэрэл ассан ч эмэгтэй байрандаа инээсээр. Харин эрэгтэй зам хөндлөн гарангаа гараа алдлан сунгав. Тэд тэврэлдэв. Тэр тэврэлтээр

Ном уншаагүй хичнээн удсым бүү мэд. Ойрын үед албан хүчээр ном унших аяныг эхлүүлээд. Хүмүүс Монголоос ирэхдээ ном авчирч өгөх ч эхлүүлээд л орхичихсон. Бараг ихэнхийг нь. Тэгээд хамгийн зузаанаас нь барьж аваад эхлүүллээ. Ямартай ч эхний номоо амжилттай дуусгав. Энэ нь Стиг Ларсоны "Галаар наадсан охин". Эхний дэвтэр болох " Луун шивээст охин"-ыг бас л их хэцүү эхлүүлж билээ. Гэхдээ дундаасаа учир зүй нь олдоод ирэхэд сонирхолтой болоод дуусгахад харамсмаар санагдаж байсын. Ер нь Шведийн хот газрын нэр бас их хэцүү ч юм. Бас номын эмхтгэл дээр ер нь нилээн замбараагүй хэвлэчихсэн. Нэг үйл явдал нөгөөгөөр солигдоход жаахан зай завсар оруулж болно доо. Шууд үргэлжлүүлээд биччихсэн. Ерөнхийдөө толгой эргээстэй. Гэхдээ бас л өмнөхтэй ижил битгий дуусаасай гэж бодсоор дуусгав. Харин одоо гурав дах дэвтэрийг нь олж унших хэрэгтэй болох нь. Ном чи ертөнцийг харах цонх билээ ккк

Энэ тарган биетэй ч ихээ олон жил тэмцэж байнаа. Уул нь тууштай байсан бол өдийд юун тэр мисс эдр л байхгүй юу. Гэснээс хүн өөртөө хайртай байх хэрэгтэй юм байна. Нэгэнт л энэ орчлонд заяаж ирсэн хувь тавилан, заяагаад төрүүлчихсэн ижийгээ бодсон ч тэр. Бүдүүн хүн тэгээд бүдүүндээ ер нь дасчихна л даа. Эхлээд хэцүү байсан ч яваандаа өөрт нь хэцүү санагдахаа байна. Тэгээд зүгээрээ л болно. Ер нь сүүлийн арван гурван жил ингэж амьдарсан байна. Тэгээд нэг л өдөр орой руу орсон найзын үгэнд гэдэн зан хөдлөөд ерөөсөө л турчихъя ямар чадахгүй юм биш гэж бодсон. Чадаж байгаа чадаж байгаа. Манай тэр найз намайг өөртөө хайргүй ёстой муу хүн гээд үнэн сэтгэлээсээ загнаж билээ. Чамд хөөрхөн царай байгаад, ухаантай толгой байгаад яах юм? Гаднаас чинь хараад л өөртөө хайргүй хүн байна гэж бодоод ямар залуу чамайг тоодог юм бэ? гэж хэлсэн. Нэг их гомдоогүй л дээ. Би ер нь яачихсан болоод гэсэн бодол төрсөн ч бодоод байхнээ үнэн үг байсөөн. Тэгээд түрүү жилийн хоёр дах өдрөөс эхлэн биеийн тамираар х

Хэзээ ч билээ Банжиг тасраад, хамаг бичлэг минь үгүй болсоноос хойш блог гэдэг зүйлээр нэг их оролдохоо байжээ. За тэгээд блогдож суудаг цагийг минь Нүүрном хэмээх эрхэм эзэгнэж, хэрүүл уруул, хов жив, баяр баясгалан гээд ихэнх зүйлийг хуваалцдаг болсон юмуу даа. Тэгээд бодоод байсан Нүүрном дээр блог дээр бичдэг шигээ маазраад байж ч бас болдоггүй юмуу нэг л тийм баригдмал, хавчигдмал, нэр төрөө хичээсэн байдалтай л байх юм даа. Одоо харин Нүүрномоос гараад блогоо сараачсан шигээ суудгиймуу. Хэн ч орж харахгүй, хэн ч уншихгүй байсан ч амар санагдаад байгаа ч яг цагаа тулахаар бас хэн нэгэнд уншуулчих юмсан энэ тэр гэж бас бодогдох л байхдаа. Гэхдээ эндээс эртний блогчдоо бас олоод авсан. Орж гарч ээрүүлдэж байхад сайхан л юм. Ижийтэйгээ байхдаа би баян байсаан гэдэг шиг блогтойгоо байхад бас л аз жаргалтай байсан байна шүү. Хичээл ном, цагийн ажил гээд хажуугаар нь яаж ч блогоо амжуулаад байдаг байсын. Цус шингэн залуу ч байж. Одоо бол тэгж үүр цайтал блогдоод өглөө год үсрээд л а

Хүлээхгүй гэдгийг нь мэднэ л дээ. Гэхдээ л нүд ирмэхийн төдийд л өнгөрөөд явчих шиг санагдах юм. Хэтэрхий хурдан өнгөрөөд байгаа болохоор юу хийж бүтээсэнээ ч мэдэхгүй. Нэг л бол хийсэн юм юу ч байхгүй мэт гэтэл их л ажил амжуулсан мэт санагдана. 13 сарын өмнө сургуулиасаа чөлөө авч, жаахан ч гэсэн амраад хүчээ нөөгөөд, мөнгө төгрөг цуглуулаад авъя гэж бодсон. Гэтэл жилийн дараа бахь байдгаараа. Хий дэмий нэг жилийг алдсан мэт санагдах ч нөгөө сэтгэл үгүй шүү үгүй гээд шивнээд байх. Алинд нь ч итгэлтэй билээ.

Тарган хүн тал бүрийн зовлонтой гэж үнэн үг шүү. Сүүлийн хорин жил тарган байлаа. За бараг төрсөнөөсөө хойш л гэсэн үг л дээ хэхэ. Дунд нь яахав ганц нэг жил гайгүй хөнгөн шингэн байсөөн байсан. Одоо бол болъё гэж бодогдож байна. Үхэхэсээ өмнө ганц өдөр ч гэсэн гунхаж үзье байз. Гунхахдаа гол нь биш ямар нэг өвчинд амархан өртөөд байгаа учраас л ийм шийдвэр гаргачихаад сууж байна. Харин яаж гэдгээ шийдэж амжаагүй л байна. Бүгдийг нь зэрэгцүүлээд хийчихвэл яах бол. Фитнессд яваад, хоолоо сойгоод, тураадаг юм уугаад, за энэ ч дэмий байхаа. Тийм учраас хоол хөдөлгөөнөөр турнаа гээд энд тэндээс баахан юм хайж, татаж үзээд л байж байна. Шийдсээн. Би шийдсэн хүүхэн.